DE VRAAG DIE ELKE VROUW ZICHZELF MOET STELLEN OVER HAAR KINDERWENS

Een paar jaar geleden had ik een gesprek met een vriendin van me. Ik was net vol enthousiasme mijn eigen bedrijf begonnen en de 70-urige werkweek gaf alleen maar energie. Ik droomde van mijn talkshowblog,  m’n productiehuis en mijn coachingstraject voor ondernemers en werkte als een vrolijke (maar dolle) hond naar mijn doel toe.

Het gesprek kwam op kinderen. Mijn vriendinnetje vroeg of ik ze wilde. En hoe dat dan allemaal zou moeten, met planningen en agenda’s.

Ik vertelde die vriendin dat ik op een dag heel graag kids wil. En dat ik daarnaast mijn bedrijf wil blijven runnen. Zoals heel veel carrièremama’s dat elke dag met verve doen.

Mijn plan van aanpak: met smarter werken (ipv alleen harder werken) zou ik mijn agendamonster temmen (70 u per week is op de lange termijn niet zo gezellig als je zou denken) maar ik moest er niet aan denken om helemaal te stoppen met werken.

Want ik hou van wat ik doe. En denk dat je een fijnere moeder bent als je ook de dingen blijft doen die je energie gaven, voordat je een kind kreeg.

Funny-Quotes-about-Work-Life-Balance-11-300x300

Mijn vriendin trakteerde me op een vieze you’re gonna be a bad mother- look. ‘Als je echt van kinderen zou houden, zou je ALLES maar dan ook alles willen opgeven. Zeker een eigen bedrijf. Want zo werkt het moederinstinct. Je kind is het enige wat telt.’

We besloten het gesprek te staken. Ik had geen zin in een ruzie over een gezin dat ik nog niet eens moet verzorgen.

quotes-not-having-kids-selfish

Vandaag moest ik toevallig weer denken aan dit gesprek. Want ik denk dat die lieve vriendin het moeilijk gaat krijgen met de nieuwe WhyGirl aflevering van deze week.

Schrijver Sanne Wurzer is te gast. Oftewel de Biologische Klokkenluider.

Sanne maakt een groot taboe bespreekbaar. Ze is jong, gezond en gelukkig in de liefde maar ze wil geen kinderen.

Daar is natuurlijk niets mis mee. In theorie. Want in de praktijk is het niet kiezen voor kids een heet hangijzer.7lsO1m9c5kcKV9hL9BJXtwVa7nCITs4EtUxRpGuHYPHolqi_6IEUcAmB4WI6Kp7cB-s4cjx2ATQ=w1256-h501

‘Dat zal wel zo’n veel te ambitieuze carrièrevrouw zijn.’

‘Daar krijgt ze later geheid spijt van.’

‘Een echte vrouw gaat natuurlijk wel voor kinderen. Dat zit nu eenmaal in de natuur.’

Of het altijd charmante: ‘Die drang komt uiteindelijk vanzelf wel. Wanneer je eierstokken gaan rammelen.’

Sanne is in deze aflevering van theWhyGirl openhartig over de oordelen die mensen hebben als je zegt dat je geen kids wil. En ze stelt jou een vraag die bijna niemand zichzelf stelt over de kinderwens.

Klik hieronder op het filmpje en kijk naar een nieuwe WhyGirl aflevering

Nu wil ik van jou graag horen hoe jij denkt over het rammelende eierstokken-taboe.
Ben je het met Sanne eens dat het soms juist egoïstisch is om maar klakkeloos kinderen te willen?

Vertel jouw verhaal in het commentsgedeelte onder dit filmpje. Sanne en ik willen graag van je horen!

En om me te vertellen wie ik moeten uitnodigen voor theWhyGirl talkshow (en wie weet ben jij dat zelf wel!) schrijf je je als WhyGirl VIP-member in. Zodat je op de hoogte bent van alles wat er achter de schermen speelt en me kan vertellen welke verhalen we zeker niet mogen missen! x Zarayda

Join Zarayda's inner circle!

27 comments


  1. Denise

    Mooi dat dit wordt besproken! Ik ben zelf 31 en mijn vriend heeft een zoontje van 5, die ik inmiddels al 4 jaar ken en waar ik hartstikke gek op ben. Ik heb een aantal lichamelijke klachten na een auto ongeluk waardoor ik me afvraag, kan ik het moeder worden wel aan? Het lijkt me heel mooi zelf moeder te worden maar de twijfel of het wel verstandig is heeft de overhand. Ik zou het egoïstisch vinden een kindje op de wereld te zetten die ik mogelijk niet alles kan geven. Nu ben ik steeds vaker bang dat ik spijt zal krijgen mocht ik zelf nooit moeder worden.. Lastig lastig..

  2. Ninja Moeder

    Kinderen hebben is knotsgezellig! Ik kan mij geen leven voorstellen zonder mijn drie zonen. Lijkt mij leeg en saai. Ik wilde al kinderen van jongs af aan. En zelfs nu zou ik liefst voor een elftal gaan maar dat doe ik niet omdat ik weet dat ik dat niet trek haha. Ik vind het gezellig om een druk gezin te hebben. Het is af en toe ook zwaar maar vooral heel mooi. Waarom ik kinderen wilde heb ik mij eerlijk gezegd nooit zo afgevraagd. Bij mij dus puur een gevoel. Ik wilde ze ook echt samen met mijn man. Een gezin vormen. Fijne zelfstandige gelukkige wezentjes op de wereld zetten. Om van ze te kunnen genieten en voor ze te zorgen. Toch egoïstisch dus haha…

  3. Romy

    De keuze voor kinderen is per definitie egoïstisch, vind ik. Ik wilde vanaf een bepaalde leeftijd heel graag moeder worden, dat voelde echt als een oerdrang. Maar daar zijn een hoop mitsen en maren aan vooraf gegaan. Uiteindelijk hebben we besloten om ervoor te gaan en ben ik nu moeder van een geweldige dochter.

    Maar moeder zijn houdt inderdaad ook in dat jezelf moet opofferen. Je kan simpelweg niet meer je oude leven voortzetten. Ik doe het met heel veel liefde, maar moet altijd keuzes maken met het belang van mijn kind in mijn achterhoofd. Zij gaat voor op alles…ook op carrierewensen. Ik bouw een carrière om haar heen inplaats van andersom.

    Omdat wij er heel goed over hebben nagedacht, voelt dat niet als een beproeving.

  4. Peter

    Ik heb weet nog dat ik toen ik heel klein was aan mijn moeder vroeg waarom ze ons kinderen gewild had en daarop antwoordde ze ”zodat ik eindelijk iets echt helemaal voor mezelf kon hebben”. Ik heb me sinds dat moment nooit meer echt veilig bij haar gevoeld.

  5. VaderEnDromer

    Ik denk dat je het oergevoel een beetje onderschat en teveel in de ratio zit en dit ook projecteert op mensen die kiezen voor een kind. Je kan zeggen dat het nemen van kinderen egoïstisch is maar dan is het nemen van geen kinderen dat ook. Je kiest namelijk altijd voor een situatie die je bij jezelf vind passen.
    Het is lastig dit oergevoel onder woorden te brengen en daarom komen er misschien soms slappe argumenten naar boven. Ik doe een poging hieronder.

    De jaren tot ongeveer je dertigste zijn denk ik vooral bedoeld om veel ervaringen op te doen en erachter komen wie je bent en wat je wilt/kan. Op een bepaalde manier ben je alleen maar met jezelf bezig en vooral aan het nemen. Ik vergelijk het met een grote lange reis die je maakt waarbij je op een gegeven moment bent verzadigd van alle indrukken. Voor mij voelde het ineens heel natuurlijk om voor een kind te gaan. Ik voelde aan alles dat het tijd werd om te gaan geven, voor een volgende stap wat weer nieuwe dynamiek ging brengen in mijn leven.
    De nadelen waren voor mij altijd eenvoudig op te sommen, maar ik had van te voren nooit kunnen bedenken hoeveel je er voor terug krijgt. (voor mij zijn alle clichés van toepassing ;). Ik wil dit niet generaliseren omdat er ook zeker genoeg mensen zijn die beter af, en gelukkiger zijn zonder kinderen. Ik vind dat je pas aan kinderen moet beginnen zodra je het gevoel hebt dat je er aan echt toe bent. Met nadruk op gevoel.

    Het is ook een hele verantwoordelijkheid en zorg, en de toegevoegde waarde is altijd subjectief. Voel geen druk van je omgeving, ik heb tot mijn 36ste gewacht. Ik heb gewacht op een innerlijke “GO” gevoel, en die kwam. Als die niet was gekomen, ook goed. 1 kind is voor mij goed te doen, ik heb genoeg tijd en ruimte om mijn aandacht te verdelen en om te kunnen blijven dromen.

    Mijn ervaring is dat je met een kind alles kan doorgeven wat je hebt geleerd en opnieuw het leven kan ontdekken vanuit een andere kant. Vooral vanuit een kant met veel liefde waarbij je je ego volledig opzij zet. Voor mij ging dit allemaal heel natuurlijk. Je kind werkt als een spiegel, je leert je kind de wereld ontdekken en zelf leer weer ontzettend veel van de open opportunistische blik van je kind. Mijn zoontje is ineens prioriteit, en mijn eigen leven ben ik nog meer gaan waarderen. Ik WIL ook bij mijn kind zijn, mijn eigen vlees en bloed, een stukje van mijn partner en een stukje van mijzelf. Het samen lachen en ontdekken, zijn kleine handjes in mijn nek als ik hem draag, zijn geurtje. Het is een oerding, en mij geeft het bergen met energie, alsof ik zelf weer kind ben…..

    M.

  6. Patricia

    Kijk, en daarom ben ik dus TwijfelMoeder gestart. Ik moest mijn twijfels onder woorden brengen, want alleen die opmerkingen van anderen brengen je niet verder. Bedankt voor je openheid.

  7. Merel

    Wat onwijs goed dat dit bespreekbaar wordt gemaakt. Ik schreef zelf een tijdje terug een blog over dit onderwerp (http://gelukiseenkeuze.me/2014/06/25/huisje-boompje-douchegordijn/), toen er om mij heen ineens overal baby’s ter wereld kwamen. Ik kreeg veel reacties, zowel positieve als negatieve. Het gaat mij er niet eens zozeer om of je wel of geen kinderen wilt, maar ik zou zo graag willen dat mensen je niet met een scheve blik aankijken als je zegt dat je (nog) niet weet of je ze wel wilt. Alsof je het leven niet begrepen hebt als je geen kinderen hebt… Ho ho. Laat iedereen dat lekker op haar eigen tempo bepalen en laten we dan gelijk ook vooral bespreekbaar maken dat je niet minder vrouw of goed gelukt mens bent wanneer je – om wat voor reden dan ook – geen kinderen krijgt. Thanks, Zarayda en Sanne!

  8. Sofie

    Zelf heb ik er bewust maar wel met een stuk pijn in het hart voor gekozen om geen kinderen op de wereld te zetten omdat ik een behoorlijk zware medische bagage te dragen heb & het zeker is dat mocht ik een kind krijgen, ik alles wat ik in die 41j heb bereikt om m’n lijf stabiel te houden in één klap weer zou verliezen & nog meer dan dat. Ook het kind zou er vanalles kunnen aan over houden.
    Dat wil ik niet, want dat wil ik mijn kind niet aandoen,ook niet de vader van het kind & mezelf eigenlijk ook niet, want mezelf kennende zou ik een gefrustreerd kreng worden & daar word de wereld ook niet vrolijker van, dus laat ik het beter zo 😉
    Tot m’n 30ste vond ik adoptie nog een optie, maar nu niet meer, want ik wil geen oude mama zijn.
    Op m’n 29ste heb ik me nog laten testen of ik eiceldonatie kon doen, want ik heb wel gezonde eicellen…alleen mogen die niet groeien in mijn lichaam.
    Maar ook dat was een ongezonde optie voor mij, dus heb ik het vanaf dan ook laten rusten.
    Ik had toen & nu ook geen partner, dus dat maakt het er iets makkelijker op.
    Ik verwacht me eind deze maand nog wel aan vreemde reacties omdat ik dan m’n praktijk opstart als kindercoach “bijzondere kinderen met elk hun eigen unieke talenten” (kinderen met een handicap dus 😉 ).
    Maar nee, ik start dit niet op om een eigen gat op te vullen, maar wel omdat ik ervan overtuigd ben dat ik een meerwaarde te bieden heb in het leven van die kinderen & ik kan ook als bondgenoot fungeren van zowel de ouders als de kinderen, want alle $*%° waar zij door moeten (of mag ik hier gewoon “shit” typen”? 🙂 ) ben ik ook door ge moeten en heb ik een manier gevonden om dat op een draagbare manier te doen. Naast mijn opleiding als kindercoach en nog andere opleiding die ik heb gevolgd, is het nu mijn wens om dit alles te kunnen delen. De nieuwe website zal op 24/7 af zijn & vanaf 26/7 zet ik me schrap in de startblokken. Klaar om een boel kinderen te inspireren & te motiveren om hun beperkingen om te buigen tot iets positief & creatief om te gaan met de hobbels op hun pad. 🙂

  9. Mimih

    Wat leuk! Ik kocht het tijdschrift vdimndaag en wist zeker dat ik het meisje op de cover ‘kende’. Maar waarvan ook al weer? Het artikel lezende en een stukje verderop een verwijzing naar jouw blog en ik wist het zeker: hiervan dus. Wat zullen jullie trots zijn! http://zttcfkcejr.com [url=http://jtzubxtva.com]jtzubxtva[/url] [link=http://arolrdfybv.com]arolrdfybv[/link]

  10. Sanne

    Wat een mooie reacties, van jullie allemaal! Bedankt voor jullie openhartigheid en eerlijkheid ook.

    Ik ben het helemaal eens dat iedereen voor zichzelf moet kiezen of zij kinderen wil; alles is goed. Ik vind het alleen soms schokkend om van mensen te horen: ‘ik wil later niet alleen zijn, daarom ben ik aan kinderen begonnen,’ en dat soort statements. Ik hoor dat best vaak van mensen. Zo’n houding gun ik een kind gewoon niet. Als zo’n bijzonder, open en wijs klein wezen de wereld in komt, dan gun ik hem of haar het beste. En daar komt zeker ook ‘gezond egoïsme’ bij kijken: natuurlijk doe je het ook omdat je het zelf geweldig vindt. Anders begin je er niet aan. Dat soort dingen bedoelde ik ook niet in het filmpje. Meer de reden die ik eerder aangaf hier.

    En dat het een non-issue zou zijn; was het maar waar. Want het is helaas echt waar dat als je zegt dat je geen kinderwens hebt, je je erg regelmatig en zeer welonderbouwd moet verdedigen.

    Ik wens voor iedereen dat hij en zij het eigen hart kan volgen, met de keuzes die daaruit voortvloeien, zonder druk of oordelen van buitenaf.

  11. Angela

    Poe, over een echt taboe gesproken. Dit is er wel een ja. Zelf ben ik 28, al een paar jaar samen met mijn vriend, en krijg ik regelmatig de vraag wanneer ik aan kinderen begin. En als ik dan zeg: nog niet, dan komt daar meteen een ‘hmpf, carrière?!’ reactie achteraan. Erg vervelend. Ik heb regelmatig het gevoel dat ik moet verdedigen waarom ik het nog niet wil. En waarom zou ik dat moeten doen? Als jij oermoedergevoelens hebt, prima, als je ze niet hebt, ook prima.

    Ik vind het wel een voorrecht om kinderen te mogen krijgen. Ik vind wel dat je goed voor ze zou moeten zorgen. Dat je echt bereid moet zijn te doen wat het beste is voor je kind. En misschien (tijdelijk) je eigen belang aan de kant moet schuiven. Overigens wil ik daarmee niet zeggen dat je als moeder moet stoppen met werken. Ik zou daar zelf geen leuk persoon van worden. Al ben ik wel dankbaar dat mijn moeder altijd thuis was.

    Veel gemengde gevoelens dus. Pas toen ik laatst een neef en nicht van ons zag met hun kids, twee prachtige dochters, dacht ik ja, zo wil ik het ook. Twee prachtige meiden (al wat ouder overigens) die door hun moeder (en vader) op hele mooie manier gestimuleerd worden om te groeien (sporten, instrument leren spelen, lief, leuk en creatief zijn). Maar dan zie ik m’n eerste vriendinnen die daadwerkelijk bevallen zijn- en dan ben ik heel erg blij voor ze. Maar bij mij zie ik het gewoon nog niet voor me.

    Fijn om onder deze post ook alle verhalen te lezen. Allemaal mooi en waar. Er wordt al genoeg geoordeeld over dit onderwerp. Lekker doen wat je zelf wilt – en hopelijk is iedereen dat gegund.

  12. Evelien

    Graag wil ik ook mijn mening geven over dit onderwerp. Ik ben 30 jaar en samen met mijn man al ruim anderhalf jaar aan het proberen een kindje te krijgen. Voor ons bleek dit helaas via een medische weg te moeten gaan. Ik merk dat juist het doorzettingsvermogen dat hierdoor van ons verlangd wordt ervoor zorgt dat je juist nog meer gaan nadenken waarom je zo graag kinderen wil.

    Bij mij begon de wens sterk vanuit een beetje een onverklaarbaar oergevoel. En daarbij ook wel het gevoel dat je dat rond deze leeftijd wel een beetje ‘hoort’ te krijgen. Maar daarbij merk ik dat ik steeds meer het gevoel krijg dat Sanne ook verwoordt van de vriendin van haar. Dat je een nieuw mens wilt helpen om gelukkig te worden. Een kind stimuleren om mooi, sterk en positief te worden, lijkt me een prachtige ‘roadtrip’ door het leven. Een reis waar wij zelf ook enorm veel van gaan leren.

    Je hoort regelmatig mensen die geen kinderen willen omdat ze de wereld een nare plek vinden om kinderen in op te laten groeien. Ik zou zeggen: juist een reden om kinderen te willen. Laten we alsjeblieft een heleboel lieve, gelukkige, positieve en sterke kinderen op de wereld zetten. Zodat we samen de wereld juist mooier maken. En hoe kun je dat beter doen dan met de open en nieuwsgierige ogen van een kind.

  13. Ilse

    Goh, wat een interessant onderwerp. Het kriebelt erg om hier over in gesprek te gaan met Zarayda en Sanne. Ik ben 31, HBO opgeleid, fulltime baan en had op mijn 29 5 kinderen (daar blijft het overigens bij ;-)). Als iets NIET egoïstisch is, dan is het wel 5 kinderen dragen, baren, verzorgen en begeleiden. Het is juist een offer, weliswaar een dankbaar en waardevol offer. Je zou je ook af kunnen vragen of wanneer iemand geen kinderen wenst, dáár geen egoïsme aan ten grondslag ligt. Angst om aandacht te moeten verdelen, je aan moet passen, minder aan jezelf kunnen besteden etcetera. Het is zomaar een gedachtegang, ik heb er geen antwoord op. Ik weet wel dat mijn 5 kinderen er niet uit egoïsme of sociale druk of wat dan ook zijn gekomen. Integendeel. De ‘sociale druk’ zegt na 2 kinderen, zeker na een jongen en een meisje, te stoppen. Mijn kinderen zijn op deze wereld omdat ik vanuit liefde voelde dat ze er mochten zijn in combinatie met een oergevoel wat zei dat er nog plaats in ons hart was . En natuurlijk omdat mijn man en ik elkaar zo leuk vonden en vinden 😉 Nooit hebben we ratio hierin mee laten wegen. Rationeel zouden we wellicht niet op 5 zijn uitgekomen.
    Ik wil graag de uitdaging aan gaan voor een gesprek of respectvolle discussie hierover. Ik heb absoluut niet de behoefte om iemand te overtuigen om kinderen te ‘nemen’ of om te ‘bewijzen’ hoe leuk het is, ik denk namelijk dat je geluk niet afhankelijk is van wel of geen kinderen. Wel vind ik het interessant om openhartig te spreken met iemand die er totaal anders in staat dan ikzelf.

    • theWhyGirl

      Ilse, wat tof om jouw verhaal ook hier te lezen. Mooi om te horen dat je ‘rationeel gezien’ misschien niet op 5 kids zou uitkomen, maar dat het voor jullie zo mooi klopt. Love that!
      xZa

  14. Marieke

    Leuk om naar te kijken en de reacties te lezen.

    Of je nu wel of niet kinderen wilt, je zou het allebei als egoïstisch kunnen bestempelen.
    Maar ik vind dat egoïstisch meestal negatief wordt geïnterpreteerd.
    Ik denk dat je juist ook een stuk egoïsme MOET hebben als je kinderen wilt.
    Het zou toch raar zijn als IK niet heel erg gelukkig zou worden van het moederschap?
    Dan doe ik mijn kinderen tekort, dus egoïstisch zijn is ook positief.

    Voor vrouwen die heel bewust weten en voelen dat ze geen kinderen willen heb ik alleen maar respect.
    En soms ben ik natuurlijk ook gewoon stik jaloers, vooral als ik ’s nachts voor de zoveelste keer eruit mag 😉
    En datzelfde respect heb ik ook voor vrouwen die heel bewust kiezen voor het moederschap.
    Belangrijkste is dat je een keuze maakt vanuit je hart en de rest is niet belangrijk.

    Wij hebben twee kinderen geadopteerd.
    Ik heb nooit echt de drang gehad om zelf een kind in mij te dragen (daarom lukte dat ook niet haha) maar we wilden wel graag kinderen in ons leven.
    Soms zeggen mensen tegen ons: Dat is toch zo knap hè dat jullie kinderen hebben geadopteerd.
    En dan denk ik: Wat is daar nou knap aan, wij wilden dat (vanuit ‘egoïstisch’ punt)!
    Maar eerlijk is eerlijk: het is ook echt heel bijzonder om te mogen zorgen voor kinderen en ervoor te zorgen dat zij straks op eigen benen hun leven gaan leiden. Of ze nu uit je buik komen of niet.

    Groet, Marieke

    • theWhyGirl

      Marieke, ik vind het heel goed dat jij ons even laat stilstaan bij de vraag waarom we zo’n negatieve connotatie voelen bij het woord egoïsme. En ik volg met veel plezier de avonturen van jou en je kids via Facebook. Mooi gezin heb je! En het is zeker bijzonder om te mogen zorgen voor een ander mens. xZa

  15. Maartje

    Momenteel ben ik 36, in een lesbische relatie, waarbij mijn vriendin wel 2 prachtige dochters heeft. Heel vaak werd op mij ingepraat om wel kids te nemen, werd gevraagd waarom ik die nog steeds niet had, hebben mijn tantes in het binnenland van Suriname zelfs de grond met bier besprenkeld en zich tot de goden gericht met het verzoek een goeie man op me af te sturen die mij moeder zou maken. Heel veel respect hiervoor, maar ik merk dat het gepush vaak afkomstig is van mensen uit een Afrikaans/Surinaamse cultuur. Niet gek, want ik ben van mening dat in die culturen vaak de nadruk word gelegd op voortplanting, met het oog op de toekomst. Je kids zullen er voor je zijn op je oude dag. Oh ja, en één is géén (mocht je een kind kwijtraken (dood of door afstand) dan is er altijd nog minimaal één die later voor je zorgen kan). Uk sta hier niet achter, vind dat iemand verantwoordelijk is voor zichzelf.

    Zelf heb ik op jonge leeftijd geleerd voor mijzelf te zorgen, maar heb ook veel ervaren dat ik mensen heb moeten loslaten, omdat hun liefde geen onvoorwaardelijkheid kende. Daar groei je van denk je dan, maar je wordt ook anders in je denken. Uiteindelijk dacht ik dat het krijgen van een kind zou maken dat ik iets voor mezelf had, iets wat niemand van me af zou kunnen pakken (met in mn achterhoofd dat dat geen garantie zou zijn voor het voor altijd hebben van liefde in mn leven).
    Afgezien van het voorgaande ben ik erg bezig met de hedendaagse wereld en merk ik dat ik zelf geen veilig gevoel heb als ik om me heen kijk. Wat is de wereld boos! Wil ik wel een kind opvoeden?! Ga ik het wel die veiligheid kunnen bieden die het verdient? Als je als control freak ergens geen antwoord op hebt, dan ik de keuze snel gemaakt…niet doen dus 😉

    Afgezien van mijn vorige twee redenen om geen kinderen te krijgen en daaraan toegevoegd het feit dat het op zoek moeten gaan naar een donor het uitstellen wel heel erg vergemakkelijkt), is mijn vierde reden en het meest doorslaggevend: ik voel die drang NIET! Voor mij zou die drang betekenen dat al het bovenstaande me niet in de weg zou staan en dat ik gepassioneerd aan deze stap zou beginnen. Zonder passie kun je niet aan zo een mooie taak beginnen lijkt mij.

    Maar: de kids van mijn vriendin zie ik als de mijne en de jongste voed ik ook als zodanig op. Met alle liefde die ik in me heb!

    • theWhyGirl

      Wow Maartje, wat mooi dat je ons zo een persoonlijk kijkje in je leven (en belangrijker nog, in je hart) geeft. Ik denk dat er heel veel vrouwen zijn die zich herkennen in de manier waarop jij erin staat. En dat je dat heel mooi voor ze verwoord. Mooi!
      xZa

  16. Sophie

    Wat een interessante video om te zien en ook om de reacties hieronder te lezen. Ik ben bijna 31 jaar en wil ook geen kinderen. Sure, misschien verander ik over 5 jaar van gedachten. Maar ik heb dat gevoel ook niet, dat gevoel van “moeten” of een bepaald verlangen. Ik ben heel blij met mijn leven, mijn vriend, vrienden, werk en hobby’s. Ik zou deze deels moeten opgeven voor een kind en ik weet niet of ik dat wil. Het heeft er ook een beetje mee te maken dat ik opgegroeid ben met 1 depressieve ouder en 1 ouder die erg afstandelijk was en aan de drank zat in mijn jeugd. Kinderen maken je immers niet altijd gelukkig. Ik weet niet of ik wel een goede ouder kan zijn, mede omdat ik een grote passie voor mijn werk en hobby’s heb en ik daar graag veel tijd en liefde in stop.

    Wie weet kom ik hier over een paar jaar op terug, maar ik denk dat ik ook heel gelukkig kan blijven zonder kinderen. Bijvoorbeeld door te genieten van lange vakanties, (uit)slapen, spontaan uit eten gaan, ruimte in huis te houden en me te kunnen focussen op alle leuke dingen in het leven!

  17. Neve

    Ik ben zo’n vrouw die geen kinderen wil en ik heb ze ook nooit gewild. Het argument dat het egoïstisch is, vind ik oprecht flauwekul, want of je ze nu wél of niet graag wilt, beide keren gaat het er om wat jij wilt toch? Alsof je kinderen krijgen echt alleen maar voor het kind doet. Dat wil je zelf toch ook graag?

    Wat mij altijd weer verwondert in de discussie, is dat het überhaupt een discussie moet zijn. Ik heb er alle begrip voor dat iemand graag moeder of vader wil worden en ik zal er ook niks aan doen om mijn vriendinnen op andere gedachten te brengen. Ik neem hun kinderwens serieus. Waarom is het zo moeilijk om je voor te stellen dat iemand die behoefte misschien gewoon niet heeft? Ik ben inmiddels 39 en nog steeds zeggen mensen “misschien ga je er nog weleens anders over denken joh”. Wanneer een vrouw van slechts 25 zegt dat ze graag kinderen wil, is er vrijwel nooit iemand die opmerkt dat ze daar vast nog weleens anders over gaat denken. Met andere woorden, een kinderwens wordt vrijwel altijd serieus genomen en het niet hebben van die wens niet. Daarnaast vind ik het oprecht wonderlijk dat je vaak een verklaring af moet leggen waarom je geen kinderen wilt, terwijl het mij eigenlijk logischer lijkt dat je goed weet uit te leggen waarom je ze wél wilt.

    Als laatste, en waarschijnlijk als belangrijkste, vraag ik me af waarom mensen toch vaak menen mij de voordelen van het moederschap te moeten laten inzien, en soms zelfs over te willen halen. Wat voor baat hebben ik en mijn kind erbij wanneer ik geen moeder wil zijn? Helemaal niks lijkt me. Ik zou een ongeduldige en chagrijnige moeder zijn en dat lijkt me voor niemand leuk. Voor mij niet, maar zeker ook niet voor het kind.

    Eerlijk gezegd denk ik dat het als volgt werkt: de moeders die tevreden zijn met hun keuze om moeder te zijn, zien het moederschap soms als uitdaging, maar niet als opoffering en snappen dat niet iedereen dezelfde keuzes maakt in het leven. Ze begrijpen dat ik tevreden ben met mijn keuze om geen moeder zijn. De moeders die boos worden omdat ik geen moeder wil zijn, zijn zelf ongelukkig in hun situatie en willen dat ik me ook opoffer, zodat ze niet alleen zijn in hun onvrede.

    Ik heb het vooral over ‘moeders’, want ik krijg namelijk zelden een weerwoord van vaders. Het zijn met name de vrouwen die de aanval in gaan (als ze al de aanval in gaan, want er zijn er zat die het goed begrijpen). Met mijn keuze om geen moeder te worden val ik niemand lastig lijkt me en het zou fijn zijn wanneer dat gewoon gerespecteerd kan worden. Zoals ik ook ieders keuze om wel moeder te worden accepteer. Ondertussen hang ik fijn de suikertante van al die kinderen van vriendinnen en kom ik graag een keer oppassen wanneer ze met de partner eens uit eten willen.

  18. Carla

    Prachtig gesprek vond ik het. Wat een mooi onderwerp. Het verbaasdt me soms dat anno nu jonge vrouwen nog steeds op aangesproken worden over een eventueel kinderwens. Persoonlijk zou ik graag kinderen willen als het mij gegeven wordt. Niet omdat op mijn oude dag niet alleen wil zijn, maar omdat kinderen pijnlijk eerlijk zijn over je tekortkomingen. Ze houden je een spiegel voor over je niet verwekte trauma’s. Het lijkt me ook fijn om ze te begeleiden op weg naar de volwassenheid. Het belangrijkste is vooral ik dat ze zichzelf mogen zijn.

    • theWhyGirl

      hi Carla, herken me helemaal in jouw verhaal en sta er precies zo in. Mooi om je verhaal hier te lezen!
      xZa

  19. Iris frankel

    Als moeder vindt ik dit echt een non-issue, iedereen moet het zelf weten. Ik geloof er heilig in dat je als moeder wordt gekozen door jouw kindje. Het ervaren van zo’n diepe band met jouw kind is onvoorstelbaar. Ik denk dat pas wanneer je een moeder bent hierover iets kan zeggen. Egoïstisch is niet, 9 maanden een kind dragen, baren, voeden, opvoeden, normen en waarden meegeven en jezelf bijna wegcijferen. Maar als je het niet voelt, de oerbehoefte hebt om moeder te zijn, hoeft en komt het ook niet mijn inziens. Je kan ook wel erg veel iets overdenken. Begrijp me niet verkeerd, je moet er wel klaar voor zijn, dat was mijn vereiste. Wat is mooier dan je gezin beginnen? Het aardse en materialisme op de tweede plaats te zetten? Enige wat telt als je je kind voor de eerste keer in je armen houdt is liefde. En liefde is het enige wat telt. ❤️

  20. Lena

    Het gaat er wat mij betreft niet zo zeer over het wel of niet willen van een kind. Daar heeft een ieder zijn of haar mening over en elke reden is legitiem. Waar het mij om gaat is dat we elkaar in elkaars waarde laten en respecteren. Of je nu wel of geen kinderen wilt, om welke reden dan ook, geniet daar van. Ik heb zelf twee dochters rondlopen en het mooie daarvan is dat sinds ik kinderen heb, mijn persoonlijke ontwikkeling een boost heeft gekregen. De filosofie dat ‘het gedrag van het kind, de ontwikkelingsvraag van de ouders is’, onderschrijf ik helemaal. Dat had ik van tevoren niet kunnen bedenken. Zij leren niet van wat wij zeggen , maar van wat wij doen. Noem het egoïstisch, maar ik vind mijn kinderen een verrijking voor mijn leven en hoop dat ik een mooi voorbeeld voor ze mag zijn.

  21. Reggy

    Ik vind dat kinderen krijgen een voorrecht is en allesbehalve egoïstisch, eerder natuurlijk, mits je gegeven. Ook vind ik dat kinderen de meest liefdevolle moeder dienen te hebben die ik kan zijn. Persoonlijk heb ik mijn werk opgegeven omdat ik toen van mening was dat dat het beste zou zijn voor de kinderen. Helaas was dat allesbehalve het beste voor mij, waardoor ik totaal niet meer gelukkig was. Dit Ontaarde in een ontevredenheid met mezelf, de kinderen en de situatie. Kan er een heel verhaal over schrijven. Laat ik dit zeggen: sinds ik weer gekozen heb mijn werk op te pakken hebben mijn kids echt een leukere moeder

    • theWhyGirl

      Reggy, wat een mooi en openhartig verhaal. Ik vind het tof dat je zo eerlijk durft te zijn. Het vereist soms moed om een oude overtuiging los te laten en een nieuwe weg in te slaan. Je inspireert me!
      xZa

  22. Evelien

    Interessant interview! Ik heb zelf wel kinderen, ik weet eigenlijk niet precies waarom, een soort oerbehoefte denk ik? Ik kan me ook heel goed voorstellen dat iemand geen kinderen wil.

    Ik denk dat we ons hierbij vooral ons eigen hart moeten volgen, en niet te veel letten op wat andere mensen van je denken. Of erger nog: wat jij denkt dat anderen misschien zullen denken… Dat is helemaal niet interessant.

Laat een antwoord achter aan Ninja Moeder Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *